به گزارش پایگاه خبری امیدرسان، در دولت سیزدهم، بانک مرکزی اصلی‌ترین تدابیر خود را برای کنترل تورم از طریق مدیریت متغیرهای پولی، به ویژه کاهش نرخ رشد نقدینگی، متمرکز کرد.
زیرا رشد نقدینگی به عنوان عامل اصلی تورم شناخته می‌شود. در سال‌های گذشته، نرخ رشد نقدینگی بالا به عنوان یکی از مشکلات اساسی اقتصاد ملی مطرح بود و بسیاری از اقتصاددانان هشدار داده بودند که ادامه این رشد می‌تواند منجر به ابرتورم شود.
در پایان سال 1399، نرخ رشد نقدینگی به 40.6 درصد رسید و در پایان مهرماه سال 1400 به 31.1 درصد کاهش یافت.
اما با تمرکز دولت بر کاهش این نرخ، در پایان سال 1401 به 31.1 درصد رسید.
بانک مرکزی در همین سال هدفگذاری خود را برای نرخ رشد نقدینگی به 30 درصد اعلام کرده بود که نرخ نهایی اندکی بیشتر از این هدف بود.
در سال 1402، بانک مرکزی به شدت به کنترل رشد نقدینگی پرداخت.
این بانک به‌عنوان بخشی از بسته سیاستی برای تثبیت اقتصاد، برنامه‌ای برای کنترل رشد ترازنامه بانک‌ها و افزایش نسبت کفایت سرمایه بانک‌های ناتراز را پیگیری کرد.
نتیجه این اقدامات، کاهش 16.5 واحد درصدی در نرخ رشد نقدینگی در پایان اسفندماه 1402 به 24.3 درصد بود که کمترین میزان این شاخص در 5 سال گذشته بود.
بررسی تحولات بلندمدت نرخ رشد نقدینگی نشان می‌دهد که در پایان اسفندماه 1402، این نرخ نسبت به میانگین 20، 25 و 62 ساله، کاهش نسبتاً قابل توجهی داشته است.
به عنوان مثال، در بازه‌های زمانی مذکور، میانگین رشد بلندمدت نقدینگی به ترتیب 28.5 درصد، 28.2 درصد و 25.7 درصد بوده است که نشان می‌دهد رشد محقق شده کمتر از این میانگین‌ها بوده است.
این داده‌ها نشان می‌دهد که بانک مرکزی در دولت سیزدهم نه تنها به اهداف خود رسیده، بلکه در کنترل متغیرهای پولی حتی بهتر از هدفگذاری خود عمل کرده است.
