به گزارش پایگاه خبری امیدرسان، بابک خرمدین، رهبر اصلی مبارزان ایرانی علیه سلطهٔ خلافت عباسی و از پیروان جنبش خرمدینان، درگذشته در صفر سال ۲۲۳ هجری قمری (ژانویه ۸۳۸ میلادی)، نقش بسزایی در مقاومت علیه حکومت عباسی ایفا کرد. این مبارزان پس از درگذشت ابومسلم خراسانی، بر خلافت عباسی شوریدند. هدف قیام بابک خرمدین، بازگشت عزت و شکوه گذشته ایرانیان بود. این جنبش سپس به سمت غرب و مرکز ایران گسترش یافت و پس از دو دهه، به دلیل خیانت، شکست خورد. این قیام نشان از ادامه احساسات و دلبستگی ایرانیان نسبت به سرزمین و نیاکان خود داشت.
خرمدینان مرگ ابومسلم را انکار کردند و باور داشتند که او باز خواهد گشت تا عدالت را در جهان برقرار کند. در طول خلافت عباسیان، آذربایجان به عنوان مرکز مقاومت طولانی‌مدت و خطرناک علیه خلافت شناخته می‌شد که توسط بابک خرمدین رهبری می‌شد و بر مناطق شمال غربی ایران تأثیرگذار بود. این مقاومت بیش از ۲۰ سال (از ۲۰۱ ه.ق / ۸۱۶ م تا ۲۲۲ ه.ق / ۸۳۷ م) ادامه یافت. از دیدگاه برخی محققان، این مقاومت البته اساساً دارای ابعاد دینی بود، اما احتمالاً پایه‌های سیاسی-اجتماعی نیز داشت. شورش بابک به وضوح از احساسات ضدعربی ایرانیان در آذربایجان بهره میبرد.
تعداد نیروهای لشکر بابک را مختلف ذکر کرده‌اند، از ۱۰۰ هزار تا ۳۰۰ هزار نفر یا حتی بیشتر. این اعداد ممکن است مبالغه‌آمیز باشند، اما حداقل نشان‌دهنده بزرگی لشکر اوست.
بابک خرمدین زندگی گمنامی را در آذربایجان سپری می‌کرد تا زمانی که توجه جاویدان بن سهل، رهبر خرمی‌ها، به او جلب شد. بعد از مدت کوتاهی، جاویدان درگذشت اما بابک ادعا کرد که روح او وارد کالبد او شده و به تحریک ساکنان بذ پرداخته است. او قدرت جدیدی به جنبش دینی-اجتماعی که ریشه در مذهب مزدک داشت، بخشید و از روش‌های خشونت‌آمیز ویژه‌ای بهره‌گرفت. به نظر می‌رسد که قیام او از سال ۲۰۱ ه.ق / ۸۱۶ م آغاز شده و با همکاری حاتم پسر هرثمه، که نقش بسیار مهمی در این مسیر داشته است، ادامه یافت. این قیام با مشکلات متعددی در استان‌های شرقی مواجه بود و پس از بازگشت مأمون به بغداد، با مشکلاتی مواجه گردید.
