روشن کردن شمع تولد به وسعت آزادی
در تبریز، شهری که به «شهر اولین‌ها» شهرت دارد، این‌روزها مهربانی چهره‌ای نو به خود گرفته است؛ از حذف تاج گل ترحیم تا نذر پول توجیبی برای آزادی زندانیان، حالا نوبت به تولدهایی رسیده که به‌جای شمع و کیک، روشنیِ آزادی را هدیه می‌دهند.
به گزارش پایگاه خبری امیدرسان، در دیار آذربایجان، به‌ویژه تبریز، مردمی زندگی می‌کنند که قلب‌شان بزرگ‌تر از وسعت کوه‌های سهند است و دستان‌شان گرم‌تر از آفتاب تابستانی این خطه.
تبریزی‌ها، شهروندان شهر اولین‌ها، نه‌تنها در صنعت و علم، که در انسان‌دوستی و خیرخواهی نیز همیشه پیشگام بوده‌اند.
اینجا، سال‌هاست رسم زیبایی میان مردم شکل گرفته؛ رسمی از جنس مهربانی و ایثار.
دیگر کمتر کسی در تبریز برای مراسم ترحیم، تاج گل می‌خرد؛ آن پول به‌جای گل‌های پرپر، به آزادی زندانیان یا یاری محرومان هدیه می‌شود. حتی کودکان این شهر، با دل‌های پاک و نورانی‌شان، پول توجیبی خود را برای آزادی پدر یا مادری زندانی، نذر می‌کنند تا در روز مادر و پدر، اشک شوق را به لبان خانواده‌ای هدیه دهند.
دانش‌آموزان تبریزی، روزهای چهارشنبه‌سوری را با صدای انفجار مهربانی جشن می‌گیرند؛ وقتی پول خرید ترقه‌ها را به صندوق آزادی زندانیان واریز می‌کنند. و حالا، در امتداد این مسیر روشن، سنت نیکوی دیگری در میان این مردم جان گرفته است: هدیه کردن هزینه جشن تولد برای آزادی انسان‌هایی که چشم به راه یک روزنه امید، پشت میله‌ها محبوس مانده‌اند.
تبریز، الگویی برای ایران
در روزگاری که تولدها با شمع و کیک و مهمانی معنا پیدا می‌کنند، جوانی از تبریز، جشن تولدش را به مفهومی بزرگ‌تر گره زد؛ به مفهومی به وسعت «آزادی».
جوان تبریزی با ۱۰ میلیارد ریال، شادی را به ۲۰ خانواده بازگرداند
در روز گذشته، پویا برزگر، جوان نیک‌اندیش و خیر تبریزی، تصمیمی متفاوت گرفت: او با پرداخت ۱۰ میلیارد ریال، زمینه آزادی ۲۰ زندانی جرایم غیرعمد مالی را در استان آذربایجان شرقی فراهم کرد و به ۲۰ خانواده چشم‌انتظار، لبخند بازگشت را هدیه داد.
پوریا برزگر با حضور در ستاد دیه استان و پرداخت بدهی این زندانیان، درباره انگیزه این اقدام گفت: امسال در ماه رمضان، وقتی برای اولین‌بار از جشن گلریزان شنیدم، حسی عجیب تمام وجودم را پر کرد. همان لحظه با خودم گفتم چرا تولدم که همیشه فقط برای خودم مهم بوده، امسال برای دیگران هم ماندگار نباشد؟ چرا شادی‌ام را به کسانی ندهم که در آرزوی دیدن عزیزان‌شان روزشماری می‌کنند؟
وی ادامه داد: این فکر به یک تصمیم قلبی تبدیل شد: تولدم باید روز آزادی باشد. روزی که به‌جای شمع و کیک، مادری اشک شوق بریزد، کودکی پدرش را در آغوش بگیرد، و خانواده‌ای دوباره دور هم جمع شود. آن روز، فقط روز من نیست؛ روز لبخند دوباره است برای دل‌هایی که مدت‌هاست در سکوت، بغض کرده‌اند.
این اقدام، نه فقط تولدی متفاوت، که نمادی از بیداری وجدان و گسترش فرهنگ کمک به همنوع در جامعه امروز ماست. تولدی به وسعت عشق، به وسعت انسانیت، به وسعت آزادی.
منبع: فارس
